Drieënhalf jaar geleden begon voor mij een reis die ik nooit in deze mate had verwacht - een reis door mijn eigen lichaam, geleid door één enkele, regelmatig aangepaste spalk. Aan het begin van 2022 had ik zeker niet gedacht dat de gevolgen zo enorm zouden zijn.
In mijn boek "TMD - het vergeten probleem van de moderne geneeskunde" In het boek ga ik uitgebreid in op dit onderwerp en beschrijf ik mijn ervaringen met het herkennen van symptomen en het diagnosticeren en behandelen van TMD.
Na een lange odyssee door medische praktijken, operaties en pogingen tot therapie, kreeg ik begin 2022 de diagnose temporomandibulaire disfunctie (TMD) - een complexe klacht die vaak verborgen gaat achter andere symptomen. Sindsdien heeft de zogenaamde spalktherapie me door een diepgaand proces van fysieke reorganisatie gevoerd.
Wat veel mensen onderschatten: Deze spalk, of correct uitgedrukt "orthese", die "alleen" de beet moet corrigeren, heeft niet alleen invloed op de kaak - het heeft invloed op het hele bewegingsapparaat, de lichaamshouding, de organen, de spierketens en zelfs het zenuwstelsel.
Vandaag zit ik in wat waarschijnlijk de laatste fase van deze therapie is. En ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om je inzicht te geven in wat er verandert in deze laatste fase - en waarom het de moeite waard is om vol te houden.
De Schöttl spalk - harde kunststof met precisie en aanpasbaarheid
De van Dr. Rainer Schöttl De gebruikte TMD occlusale spalk bestaat uit een robuuste, semitransparante kunststof. Deze harde spalk vervangt ook ontbrekende tanden en kiezen met geïntegreerde occlusale oppervlakken voor een natuurlijke ondersteuning van het kaaksysteem. Dankzij het dichte, polijstbare oppervlak is het bijzonder goed bestand tegen afzettingen en verkleuring, en het comfort voor de patiënt is navenant hoog.
Een belangrijk voordeel is de mogelijkheid van regelmatig bijslijpen door de tandarts - meestal met tussenpozen van 4 tot 8 weken. Dit betekent dat de vastgestelde beetpositie nauwkeurig en stabiel blijft, zelfs als het kaaksysteem tijdens de behandeling verandert. Dit aanpassingsvermogen maakt de Schöttl spalk bijzonder waardevol, omdat deze flexibel kan reageren op de individuele ontwikkeling van TMD-symptomen.
Focus op omkeerbaarheid en functioneel effect
De robuuste hardheid van de gebruikte kunststof zorgt ervoor dat de spalk een stevige beetpositie biedt en tegelijkertijd een controleerbare diagnostische optie is. Omdat hij verstelbaar en omkeerbaar is, kunnen tandartsen veilig werken - zonder onomkeerbare ingrepen. De spalk ondersteunt dus de harmonisatie van de occlusie en verlicht specifiek de druk op de kauwspieren en gewrichten.
Regelmatig opnieuw slijpen past niet alleen de functie van de spalk aan - het compenseert ook slijtage, zodat het precieze, therapeutische beetcontact behouden blijft. Deze adaptieve, patiëntgerichte benadering creëert vertrouwen en stabiliteit - zowel in de therapie als in het bereik van de effectiviteit.
Welke invloed heeft de stand van onze kaak en tanden op ons lichaam?
De GZFA - Society for Dental Health, Function and Aesthetics heeft een korte video op YouTube gepubliceerd die de verbanden goed illustreert (Duits):
Fase 1 tot 3 - en wat er sindsdien is veranderd
In het begin - in de eerste twee jaar - werd de spalk elke maand opnieuw geslepen. Dit is tot op de dag van vandaag zo gebleven. Maand na maand, heel fijn en precies. Dit komt omdat het systeem langzaam maar consistent reageert - elke verandering in de beetpositie veroorzaakt een kettingreactie in het hele lichaam.
Ongeveer twee jaar later begon er iets onverwachts te gebeuren:
Ik zag rode vlekken op beide enkelboeien. Eerst klein, daarna groter - vooral aan één kant. Mijn tandarts sprak toen over mogelijke veneuze betrokkenheid. Tegelijkertijd voelde ik dat ik langzamer ging lopen. Er leek iets te verschuiven - niet alleen aan de buitenkant, maar ook diep in mijn lichaam.
Maar dat was nog maar het begin.
Het lichaam beweegt - van onder naar boven
Na een tijdje verdwenen de vlekken vanzelf. Maar ze hadden een spoor achtergelaten: een soort energetische of structurele verschuiving die langzaam omhoog ging. In het begin voelde ik veranderingen in het bekkengebied - plotseling veranderde mijn houding, mijn balans, mijn zwaartepunt. Ik merkte het vooral als ik hoestte: het "zwaartepunt" van de buik lag ineens ergens anders.
Mijn bekken leunt niet langer naar achteren, maar is nu - zonder actieve training - aanzienlijk verder naar voren verplaatst. Het resultaat: mijn rug is rechter geworden.
Niet door lichaamsbeweging. Niet door spieropbouw. Maar door een gecorrigeerde interne statica, simpelweg door de beetspalk regelmatig te dragen.
De onaangename kant: pijn, krampen en overgangen
Deze reorganisatie heeft echter ook een keerzijde. Vooral in de huidige laatste fase zijn er bijwerkingen merkbaar. Vooral 's nachts: krampen in de voeten, soms hevige pijn in de gewrichten van de vingers en tenen - alsof het lichaam oude slechte houdingen bijna "afpelt".
Wat helpt hier? Een eenvoudige remedie: magnesiumolie.
Ik bewaar het nu naast mijn nachtkastje. Als ik kramp krijg, wrijf ik het meteen in - soms zelfs in bed zonder op te staan. In veel gevallen werkt het verrassend snel. Zo niet: sta op, loop een paar stappen, wrijf het opnieuw in - dat is bijna altijd genoeg.
Het is onaangenaam, ja - maar vandaag zie ik het als de laatste weerstand van mijn oude systeem voordat een nieuwe innerlijke orde zich stabiliseert.
Veranderingen aan de schedel - en een blik in de spiegel
Wat veel mensen niet geloven is dat er zelfs iets in de schedel verandert. Sinds ik met therapie ben begonnen, is mijn kaakpositie enorm veranderd - zichtbaar, voelbaar, blijvend. Maar het gaat verder dan dat. Zelfs de oogkassen zien er nu anders uit - het gezicht is structureel veranderd. Subtiel, maar duidelijk.
Het is alsof het lichaam met elke maand een aantal van zijn oude beschermingsmechanismen loslaat - spierspanning, verkeerde uitlijningen, ingesleten patronen - en zichzelf beetje bij beetje reorganiseert.
En vandaag? Nog één of twee stappen naar stabilisatie
Vandaag - na drieënhalf jaar - draag ik nog steeds de spalk. De volgende afspraak voor het slijpen is volgende week. Ik voel duidelijk dat er een einde aan komt. Misschien nog een of twee aanpassingen, misschien nog een paar weken. Maar het gevoel is duidelijk: het systeem vindt zijn nieuwe nulpunt.
Wat overblijft is een heel ander lichaamsgevoel. Ik kan weer staan zonder constant te moeten balanceren. Ik voel het centrum van mijn lichaam anders. Mijn hele houding is rustiger geworden.
En vooral: ik begrijp eindelijk hoe nauw alles met elkaar verbonden is. Hoezeer de kaak, wervelkolom, bekken, organen en zelfs emoties op elkaar inwerken - en hoe diepgaand het effect kan zijn van precies geleide spalktherapie als je er de tijd voor neemt.
Mijn holistische tandarts die TMD zichtbaar maakt
Een beslissende stap op mijn pad naar de diagnose was de ontmoeting met Dr. Burkhard Wittjeeen specialist in holistische tandheelkunde in Oldenburg. In zijn praktijk wordt de mens gezien als een eenheid tussen de kaak, de wervelkolom en de algemene statica - een benadering die essentieel was voor de diagnose van mijn TMD-spalk.
Zijn uitgebreide methodologie omvat onder andere:
- Myofunctionele spalktherapie volgens Schöttldie specifiek rekening houdt met de verbinding tussen de kaak en de wervelkolom
- Galvanotestenom elektrische stromen in de mondholte te meten
- Materiaalcompatibiliteitstests en amalgaamverwijdering
- OROTOX testendie mogelijke stoorvelden identificeren
- Elektroacupunctuur volgens Voll (EAV) om onderliggende interferentiepatronen te ontdekken
- Aanvullende in zijn spectrum: biologische gouden vullingen, parodontologie, homeopathische ondersteuning en nog veel meer.
Dr. Wittje was niet alleen de eerste die het samenspel tussen mijn klachten herkende - hij hielp me ook om het duidelijke verband te zien tussen mijn kaak, mijn houding en mijn chronische klachten. Zijn holistische benadering was een centrale factor op weg naar stabilisatie van mijn bewegingsapparaat - en daarmee ook een essentiële basis voor de ervaringen die ik in het boek beschrijf.
Conclusie: het spoor is geen passief instrument - maar een poort naar reorganisatie
De afgelopen drieënhalf jaar hebben het me laten zien: Deze therapie is geen mechanische interventie. Het is een proces. En het vereist geduld, vertrouwen en goed luisteren. Het laatste derde deel van de behandeling is natuurlijk het meest onaangename van alle fasen, omdat de buitenste ledematen, voeten, handen en vingers worden aangetast. Maar als je weet waar het vandaan komt, waarom je het doet en wat je in de toekomst kunt verwachten, dan is het allemaal maar half zo erg. Eén blik in de spiegel met een rechte rug is voor mij genoeg om precies te weten waarom ik de behandeling tot het einde doorzet.
Ik deel dit ervaringsverslag omdat veel mensen halverwege stoppen - uit ongeduld, frustratie of omdat de symptomen erger worden voordat ze verdwijnen. Vandaag kan ik zeggen: het is het waard. En niet alleen lichamelijk, maar op vele niveaus.
Veel meer ervaringen met de herkenning, diagnose en behandeling van TMD vind je in mijn boek "TMD - het vergeten probleem van de moderne geneeskunde" die te koop is in boekhandels in het Duits en Engels.
Afbeelding (c) muklinika @ pixabay